پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

برآورد‌ها نشان می‌دهد که در ۹ ماهه ۱۴۰۲ در مجموع ۳۵ میلیون دلار صادرات فرش دستباف داشته‌ایم و این در حالی است که در سالیان دور ۵۰۰ میلیون دلار صادرات داشتیم. حتی در حدود سال ۱۳۷۴ حدود ۲ میلیارد و ۱۰۰ میلیون دلار صادرات فرش دستباف صورت گرفته بود؛ بنابراین در حال حاضر صادرات فرش دستباف عملا صفر است. سهم ایران از صادرات فرش دستباف در جهان در دوره ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۲ کاهش یافته و از ۲۵.۵ درصد به ۷.۴ درصد رسیده و در همین دوره زمانی سهم رقبای ایران از جمله هند، چین، نپال و پاکستان در حال افزایش بوده است. اما آنچه که در این میان قابل توجه است، آمار ۲ میلیون به ۷۰۰ هزار نفری ادعا شده بعنوان بافنده فرش می‌باشد. آیا با فرض صحت آمار، با بیکاری ۲ میلیون به ۷۰۰ هزار شاغل تمام وقت و نیمه وقت روبرو هستیم؟ آیا با نوعی آمار سازی در این حوزه مواجه نمی‌باشیم؟ گفتگو با عبدالله بهرامی، پاسخگو به پرسش‌های مطرح در این حوزه است.

فرش ایرانی، به تنهایی قادر است علاوه بر ارز آوری و توسعه صادرات غیر نفتی، معرف برجسته‌ای برای فرهنگ ایرانی محسوب شود، امری که در سال‌های اخیر در پیچ و خم برخی مشکلات به نحو شایسته‌ای محقق نشده است.

تولیدکنندگان فرش دستباف قم از کمبود شدید و انحصار در فروش مواد اولیه، مشکلات بیمه‌ای، دست‌کاری در برند ویژه قم و پیمان‌سپاری ارزی به‌عنوان مشکلاتی یاد می‌کنند که فرش دستباف قم را در ورطه تعطیلی و نابودی کشانده است.قم یکی از ظرفیت‌ها و محورهای اصلی و بزرگ صنعت فرش دستباف در کشور است، در استان قم 27هزار بافنده، 350 واحد تولیدی، 130 واحد فروش، 10 کارگاه رنگرزی، 40 کارگاه قالی‌شویی و 31 کارگاه تعمیر و مرمت، تحت نظارت اتحادیه فرش دستباف قم فعالیت می‌کنند.

فرش دستباف ایرانی به خاطر استفاده روزافزون ازنقش های غربی و رنگهای چینی و پاکستانی به تدریج ارزش خود را از دست می دهد و این دو عامل تهدیدکننده مانند آتشی است که بر جان اصالت صنعت – هنر فرش ایرانی افتاده است.